Τα δικά μας Χαϊκού

 Τα δικά μας ποιήματα Χαϊκού


Πετάω χαρά

Στα αστέρια έφτασα 

Για χατήρι σου


Καπάκι  πατώ

Στον κάδο χωρίς να δω

είναι πλαστικο?



Αλλάζω βαφή 

Αλλά που είσαι εσυ

Ξανθά καστανά 


Γαλάζια νερά

της θάλασσας θησαυρός 

τα μάτια σου


Θάνατος αργός

πέφτουν ξερά τα φύλλα

έφυγες κι εσύ


Τα όνειρά τους 

Μες τα μαξιλάρια

έσβησαν τ΄ άστρα

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σκέψεις και συναισθήματα για τον όμιλό μας

  Σκέψεις και συναισθήματα για τον όμιλό μας 1 . Δεν ήταν ουτοπία , μα ήταν ένα μέρος, που κάθε  ευτυχία αναιρούσε κάθε δυστυχία. Τις σκέψεις μας σε μελάνι και χαρτί τις  μετατρέψαμε  και ύστερα σε λόγια, ήχους,  συναισθήματα. Μα το πιο σημαντικό ήταν ότι όλοι έστω για μια   ώρα ταξιδεύαμε σε μια ουτοπία που εμείς  δημιουργήσαμε, μοιραστήκαμε τις εσώψυχές μας  σκέψεις, ενωθήκαμε με έργα ψυχής. 2.  Σκληρα λόγια στον όμιλο  Τα βρήκα στο σχολείο μου προχθές Τα κείμενα μας πάνω στον τοίχο  Μας μάθαιναν το αύριο και το χτες Μα εγώ περνούσα  τη στερνή την πόρτα Με των καθηγήτριων δεμένος τις κλωστές  Τα αηδόνια με χτικιάσανε στη βιβλιοθήκη  Που στραγγιξε χαμένη μια γενιά  Καλύτερα να ήταν ναι ταινία Και να ήταν ρομάντζο να αρέσει στην κυρια Κι όχι να ζει αυτή την τρομοκρατία  Και να μην γνωρίζει το άστρο του φονιά
Διαβάστε περισσότερα

Ποίημα της μαθήτριας Μαριάννας Μπούλος

Ποίημα της μαθήτριας Μαριάννας Μπούλος Στοιχειωμένη αντανάκλαση Στη σχισμή ενός σκουριασμένου καθρέφτη κρύβονται οι εσωτερικοί δαιμονές μου. Παίζουν κρυφτό με τα μάτια μου και τα αυτιά μου. Σαν σκιά εμφανίζονται και χάνονται στο πουθενά. Κατασπαράζομαι στις πνοές του φόβου. Στις πνοές του εαυτού μου. Φοβάμαι την όρασή μου, φοβάμαι την ακοή μου, φοβάμαι τη διαίσθησή μου. Φοβάμαι γιατί βλέπω και ακούω  και νιώθω την αντανάκλασή μου, τη φωνή μου, την καρδιά μου. Φοβάμαι τον εαυτό μου,  που κάθε βράδυ στέκεται στο πλάι μου  και με στοιχειώνει.
Διαβάστε περισσότερα
 Στην 4η συνάντηση εμπνευστήκαμε τις δικές μας ιστορίες από φωτογραφίες Ιστορίες μια Δρυίδας Η Δανάη δεν είχε έρθει σήμερα.Αλλά είχαν μόλις φτάσει τα δύο παιδιά της. Είχαν μαζί τους ένα εργαλείο, σαν αυτό που χρησιμοποιούσαν για να κόψουν το ψηλά κλαδιά μου, αλλά μεγαλύτερο. Χαμογέλασα.Ήταν η ώρα να φύγω, να πετάξω ελεύθερη. Και καθώς έκλεισα τα μάτια μου, περιμένοντας να πέσω, θυμήθηκα... Με φύτευσε ο Μπαμπάς τη μέρα που γεννήθηκε η Δανάη.Θυμάμαι το, τότε, απαλό χώμα που με τύλιγε και το γλυκό νερό που με τάιζε. Ο Ήλιος έλαμπε λες και γιόρταζε την ευλογημένη εκείνη μέρα. Μετά από λίγες ώρες έφερε, η Μαμά, την Δανάη. Εκείνη γελούσε και έκανα το ίδιο. Χρόνια πέρασαν και με επισκεπτόταν κάθε μέρα. Κάποια στιγμή, όταν πια με επισκεπτόταν μόνη της, ρώτησε - εμένα, τον Ήλιο δεν ξέρω - γιατί έδειχνα τόσο περίεργη σε σχέση με τα άλλα δέντρα. Στενοχωρήθηκα. Δεν ήμουν περίεργη. Μακάρι να μπορούσα να της το πω. Να ήμουν σαν εκείνη. Χρόνια πέρασαν και με επισκεπτόταν κάθε μέρα. Ό
Διαβάστε περισσότερα